Jij bent stom, hoor ik geregeld uit de mond van mijn jongste kleinzoon. Als hij niet meer uit zijn woorden komt of zijn zin niet krijgt, dan wil hij dit nog weleens zeggen. Zeker wanneer hij komt logeren en wat langer dan normaal bij ons is. Het kost hem vaak wat moeite om de goede woorden te vinden. Misschien komt het ook wel omdat zijn grotere broer altijd al beter zijn gevoelens onder woorden kan brengen en geneigd is om zijn kleine broer te helpen en namens hem het woord te voeren.
Gelukkig is mijn jongste kleinzoon aan een inhaalslag bezig en voelt hij zich meer en meer vertrouwd met de taal. Dat is een mooi proces, zeker als hij kleine zinnen mag maken. Mijn vrouw mopperde laatst dat ze na een dag oppassen hoofdpijn had. Sam had zijn antwoord toen onmiddellijk klaar. “Dan moet je naar de dokter gaan”, reageerde deze kleine man van drie jaar jong onmiddellijk naar oma toe.
Ik hoef hier niet uit te leggen waarom kleinkinderen vertederen. Door de onbeholpen zinnen als ze boos zijn, door de originele antwoorden als ze oma horen praten en door de onbevangen speelsheid als ze helemaal in hun eigen wereld leven. Maar het ontroert me dan vooral dat ze zo primair zijn: ze laten zich in al hun puurheid zien. Ook als ze naar bed gaan voor de logeerpartij.
Ik kwam pas thuis toen de kleinkinderen al lang en breed in dromenland waren. Het stormde buiten. En binnen lag kleine Sam met al zijn knuffels in ons bed en sliep grotere Fedde een kamer verder op een matras. Alles ademde vrede en rijkdom. Terwijl de regen tegen de ramen sloeg, zat ik minutenlang op bed en keek naar het geluk van mijn bestaan. Ze leven van het vertrouwen dat het goed komt en willen het goede ook voor de ander.
Toen ik weer beneden in de huiskamer was, wees mijn vrouw naar de tafel. “Fedde heeft voor jou wat geschreven, zijn eerste brief aan jou”, zei ze. En ik las: ‘Opa, je bent lief, ik zal altijd voor Ajax zijn, kus Fedde’. Zo eenvoudig kan geluk zijn.
