Oma, weet je wat ik niet leuk vind? Dat vraagt onze kleinzoon als hij begin dit jaar bij ons logeert. Natuurlijk wil oma dat weten. Fedde draait er niet omheen en vertelt dat hij het niets vindt dat opa altijd boven zit te werken als hij met zijn vader, moeder en broertje op zondag bij ons komt eten. Dat is inmiddels een ritueel geworden. Tegen half vijf melden ze zich. En inderdaad, ik zit dan altijd op mijn zolderkamer om de werkweek voor te bereiden.
Als de bel gaat, weet ik dat ik beneden verwacht word. Maar te vaak ga ik nog even door om het werk af te maken. En kinderen leggen meteen de vinger op de zere plek, kleinkinderen hebben dan ook nog eens de moed dat hardop te vertellen. Dus als ik op de dag van logeren thuiskom tref ik een lachende vrouw aan die zich al langer ergert aan mijn werkpatroon op zondagmiddag en die zich nu gesteund weet door haar oudste kleinzoon. Fedde herhaalt dan naar mij toe dat ik op zondagmiddag niet boven moet zitten.
Maar het mooie van kleinkinderen is ook dat ze je meteen weer nieuwe kansen geven en je in de armen sluiten. Ze houden onvoorwaardelijk van je. Daarom komt Fedde aan het begin van de avond naast me op de bank zitten als er een spannende film is over moeder ijsbeer die met haar twee kleintjes allerlei avonturen beleeft. Aan het einde van de winter zoekt moeder voor haar twee kleintjes een goede plek voor de zomer en moet daarvoor 650 kilometer zwemmen.
Het dreigt mis te gaan maar loopt goed af, tot groot geluk van Fedde die steeds dichter tegen me aan kruipt. Daarna vraagt mijn kleinzoon of ik hem naar bed wil brengen en voorlezen. Hij kiest een verhaal uit over opa wasbeer die kleine wasbeer leert hoe je een vis moet vangen en een veilig hol kunt graven. Als Fedde gaat slapen, zie ik pas goed wat de titel is van het boekje. ‘Ik vind je lief, opa’, zo lees ik. Mijn kleinzoon van zes jaar wijst me op mijn fouten maar is onvoorwaardelijk in zijn liefde.
