Soms komen er verhalen tot me die me bevestigen in het geloof en sterken om vrijwilliger te zijn in de Abdij van Egmond. Eind november 2021 vroeg broeder Erik de Jong me of ik een paar van zijn taken wilde overnemen. Hij was ernstig ziek en wist dat hij de coördinatie van de winkel niet langer zou kunnen volhouden. Ik hielp hem daarbij, net als de meer dan honderd vrijwilligers die de monniken bijstaan.
De ziekte ging sneller dan Erik wilde. Daarom nam ik eerder zijn takenpakket over en leerde zo zijn zus Ellen kennen. Ze wil vaker nabij zijn voor haar broer, net als de andere zus. En tussen de bedrijven door werkt ze in het atelier om kaarsen te verfraaien. Dat geeft haar rust en vrede in een moeilijke tijd die ook heel kostbaar en troostend zal blijken. Want als het einde dichterbij komt, mogen Ellen en haar zus in het klooster wonen, tussen de andere monniken. Zo kunnen ze er dag en nacht voor hun broer zijn. Zo eten ze ook met de monniken. Zo waken ze bij hun broer en hebben de meest persoonlijke gesprekken. Over hun jeugd, over hun ouders, over hun diepe verbondenheid.
Ellen en haar zus krijgen alle ruimte om bij hun stervende broer in het klooster te zijn. Zo komen de twee families samen, die van broer en zussen, maar ook die van de monniken. Beide families zijn verbonden met het sterfbed en met elkaar, in die ene mens, broeder Erik. Beide families ervaren alle rituelen rond het laatste afscheid, ook in het hospice waar Erik de laatste dagen doorbrengt en zal sterven.
En juist in die verbondenheid wordt een grote troost ervaren, naast de dankbaarheid naar elkaar toe. Misschien gebeurt er in die verbondenheid nog iets diepers. Waar twee families samenkomen en elkaar de ruimte geven, kan deze dierbare monnik de rust vinden om te sterven. Niet voor niets staat er op zijn grafsteen ‘Uw wil geschiede’. Want broeder Erik weet zich gedragen, net als die twee families. Zo komt God aan het licht, in het diepste verdriet maar ook in een verbondenheid die ruimte laat aan elkaar. Zo leeft broeder Erik verder, een jaar na zijn sterven, in al die harten en bij God.
Deze column van Leo Fijen staat in KRO Magazine 19. Bent u geen abonnee, maar wilt u niets meer uit de gids missen? U kunt hier abonnee worden.
Reageren? mailbox@kromagazine.nl of Postbus 23200, 1202 ED Hilversum
