Je komt altijd anders terug dan je vertrekt. Dat geldt voor iedere wandeling. En dus ook voor de tocht van je hoofd naar je hart. Die heb ik eindeloos vaak gemaakt. Want ik was na twee jaar en twee maanden de klos. Eindelijk had het virus me te pakken. Met alle gevolgen van dien. Zwaar hoofd, grieperig gevoel, meer slapen dan normaal en heel vaak van beneden naar boven en van boven naar beneden. Niet alleen maar fysiek van de woonkamer naar mijn zolderkamer, maar ook van mijn hoofd naar mijn hart.
Deze pelgrimstocht duurde een week en was louterend, want alles komt weer tot stilstand. Geen kilometers door Nederland, geen lezingen in Roermond of Egmond, geen Palmtakje, geen vieringen in de Goede Week: je bent ineens van alles afgesloten omdat werkelijk alles tot stilstand komt. En toch kwam er juist daardoor veel in beweging. Het is een mooie paradox: als je niet verder kunt, gaat alles open. Ofwel: als je alles moet afzeggen komt het mooiste je tegemoet, echt waar.
Op mijn zolderkamer zag ik de bomen van het park elke dag groener worden en deelde ik met al mijn kleinheid in de grootsheid van de schepping. Door het raam zag ik de kinderen van de basisscholen op vaste tijden langskomen en mocht ik eindelijk weer de structuur van een vaste dagindeling ervaren. Aan de deur werd een bloemetje bezorgd van zomaar een dorpeling die een hart onder de riem wilde steken en bevestigde dat een mens pas kan groeien in relatie tot de ander.
Zo kwam in het isolement alles langs en ging mijn hart open: voor de ander, voor de schepping, voor een vaste structuur van de dag, voor het zingen ook. Ik zong iedere dag op mijn zolderkamer het lied dat solisten uit Kiev in het concertgebouw van Stockholm voor hun vaderland zongen, een ode aan de vrijheid. Ik vond dat lied –oorspronkelijk een recent nummer van ABBA – op internet en begon steeds harder mee te zingen. Voor de vrede in de wereld zal het niet geholpen hebben, maar zelf had ik het gevoel dat ik in de beslotenheid van de zolderkamer toch verbonden was met allen die vechten voor hun vrijheid. Zingen troost en geeft hoop.
Deze column van Leo Fijen staat in KRO Magazine 18. Bent u geen abonnee, maar wilt u niets meer uit de gids missen? U kunt hier abonnee worden.
Reageren? mailbox@kromagazine.nl of Postbus 23200, 1202 ED Hilversum
