Als ik op vrijdag naar mijn werk wil gaan, gaat de deurbel en doet mijn vrouw open. Korte tijd later horen we samen het verhaal over een moeder die veel te jong is gestorven. Het verhaal wordt verteld door haar oudste zoon die nog helemaal van slag is. Nog geen etmaal geleden liet zijn moeder het leven, veel eerder dan ver-wacht. Een slepende ziekte had haar alle energie en zuurstof ontnomen en haar op de rand van de dood gebracht. Net toen ze het goed vond om naar een hospice te gaan, haalde de dood haar al in. Ze stierf in het ziekenhuis, omringd door haar man en kinderen.
In de dagen voor het overlijden had ze aan haar man en kinderen gevraagd of ik het afscheid in de aula van de begraafplaats wilde begeleiden. Ze was niet meer kerkelijk maar wel bezig met de vraag naar God en naar een leven door de dood heen. Ik ken deze moeder al zolang ik in het dorp woon, want mijn dochter was jaren de vriendin van haar dochter. En ik ken haar man misschien nog wel beter omdat ik heel wat dubbelpartijen op de tennisbaan met hem heb gespeeld. Dus toen het verzoek kwam, hoefde ik niet lang na te denken: ik doe het graag voor jullie en voor haar.
De dag daarop waren alle kinderen samengekomen in het ouderlijk huis en stonden hun vader bij. We gingen aan tafel zitten, terwijl op de achtergrond moeder en echtgenote Wilma lag opgebaard. Ze was er helemaal bij, in alle gesprekken over haar leven. Het mooiste verhaal kwam van de oudste dochter. In de uren van het sterven had ze even de telefoon van haar moeder nodig. En toen zag ze dat moeder in haar laatste dagen had geluisterd naar een religieus lied onder de titel ‘Ik zal er voor je zijn’. De oudste dochter liet daarop dat lied horen. We werden er allemaal stil van omdat toen pas echt duidelijk werd dat moeder Wilma in haar laatste dagen verbonden was met God. We stonden daarna op en gingen bij haar bidden. We dankten Wilma voor haar leven en vroegen God om voor haar te zorgen.
