Door onze vaste columnist Leo Fijen
Als ik van de Veemarktstraat naar het Begijnhof loop, merk ik dat de onrust van me af valt en dat er ruimte komt in mijn hart. Ik wandel door het centrum van Breda en heb het gevoel dat alles even stilvalt.
Soms heeft een mens dat nodig, even weg van alles om je eigen bron weer te naderen. Soms heb ik dat nodig, omdat anders de tijd met mij op de loop gaat. Daarom is het goed om de tijd af en toe stil te zetten.
Op deze dinsdag in de winter hoef ik daar niets voor te doen. Het gebeurt me gewoon, door de wandeling van de winkelstraat naar het Begijnhof.
Als ik daar de poort achter me laat, treed ik in een andere wereld en lijkt het alsof ik buiten de tijd kom. De huisjes, de tuinen, de kapel en de winterse zon zorgen voor een tijdloosheid die mijn hart weer op adem laat komen. En die tijdloosheid wordt nog indringender binnen in de kapel.
Daar wacht een leeftijdgenoot me op die alles weet van het getijdengebed. Hij bidt dat elke dag, op vaste tijden. En hij legt uit wat er dan met hem gebeurt: hij zet de tijd letterlijk stil, door in de ochtend en de avond te bidden uit de Bijbel. En daarmee sluit hij aan bij de stroom van gebeden in de hele wereld.
Hij wordt deel van Iemand die groter is dan hij zelf, hij geeft zich over aan de eb en vloed van de wereldwijde gebeden. Hij komt op adem door zichzelf weg te geven en de tijd even stil te zetten voor God.
Wie pas op de plaats maakt, komt niet in een kleinere wereld, maar overstijgt die wereld juist. Dat is de paradox van het gebed: de tijd stilzetten en daarmee juist op adem komen en ruimte krijgen.
Hij pakt zijn psalmenboekje en begint hardop te bidden. Zijn stem klinkt prachtig door de kapel van het Begijnhof. Als hij klaar is, zeggen we allebei niets. Wie de psalmen bidt, zet de tijd stil en komt buiten de tijd. Daar is slechts stilte.
