Column Leo Fijen: Box

Leo Fijen is hoofdredacteur Journalistiek en Levensbeschouwing bij KRO-NCRV. In KRO Magazine schrijft hij wekelijks een column over zaken die hem opvallen of bezighouden. Deze week: de box.

Door onze vaste columnist Leo Fijen

Grote stappen in het leven gaan vaak verscholen in kleine handelingen. Die gebeuren bijna achteloos, op een vergeten uur van de late zondagavond bij mij thuis.

Mijn vrouw vraagt zonder stemverheffing of ik de box even naar boven wil brengen. Ze vraagt het tussen twee andere opmerkingen in. Over de vaatwasser en over de herfstvakantie. En daartussen zit de vraag over de box verborgen.

Ik reageer met verbazing. Weet ze wel wat ze gezegd heeft? ‘Misschien is deze zondag in oktober wel de laatste keer dat de box daar gestaan heeft’, zo zeg ik haar.

Daarmee wordt weer een hoofdstuk afgesloten, mijmer ik in mezelf. En met die weemoed til ik de bodem naar de zolder en doe later hetzelfde met het geraamte van de box.

Meer dan dertig jaar geleden bracht ik de box van onze eigen kinderen naar de berging onder de flat in Haarlem, bijna achteloos, alsof ik voorbij leefde aan de scharniermomenten in een mensenleven.

En zo heb ik misschien wel te vaak belangrijke keerpunten in het leven van onze kinderen aan me voorbij laten gaan. Het leven is zo de moeite waard en vliegt toch door je vingers.

Ik voel me daar niet schuldig over, zo gaat dat als je baan, gezin en vrijwilligerswerk wilt combineren. Maar ik heb me toen wel voorgenomen om het bij de kleinkinderen anders te doen.

Daarom trap ik graag een balletje met mijn oudste kleinzoon, daarom loop ik met mijn jongste kleinzoon naar de kinderboerderij en daarom verschoon ik met plezier de luiers.

Het mooist blijft het om de jongste kleinzoon uit bed te halen wanneer hij klaar is met zijn middagslaap. Dan lacht hij wanneer ik de kinderkamer binnenkom en dan wijst hij met zijn vingers naar Nijntje aan de muur.

Elke seconde met de kleinkinderen beleef ik bewust. Daarom draag ik de box met zorg naar boven. Als ik op de zolderkamer de spullen neerzet, ben ik niet alleen weemoedig. Ik ben vooral dankbaar voor alles wat de kleinkinderen me geven.

Het grootste geschenk is de pure blijheid die te groot is voor woorden en verder reikt dan mijn eigen kleine hart.