Door onze vaste columnist Leo Fijen
Onze magnolia staat in bloei. Ik kan er niet genoeg van krijgen. Het gaat maar om een kleine boom in een tuin die deze naam eigenlijk niet verdient.
Er staat een bank, er groeien wat planten en struiken, er hangt voer voor de vogels, er nestelen soms eenden van de vijver tegenover ons huis en er schuilen soms poezen van de buren.
Maar boven alles uit komt de magnolia. Die schittert nu in de zon, die bloeit als nooit tevoren, die is witter dan wit. En elk jaar besef ik dat die bloei maar even duurt. De magnolia moet bijna een jaar wachten om twee weken in bloei te staan.
En op het hoogtepunt van de bloei slaan regenbuien de bloesem uit de boom. In die zin vertelt de magnolia het verhaal van ons leven. We ploeteren, werken, sleuren, dagdromen en vervelen ons om vervolgens maar heel even te kunnen bloeien.
De momenten dat we zweven en ons mooiste geluk kennen, duren relatief kort. We zijn een leven lang in de weer om voor even in de kracht van ons bestaan te zijn.
En als dat gebeurt, hebben we nauwelijks door hoe bevoorrecht we ten diepste zijn. We moeten vaak lang wachten om voor even te kunnen genieten van de witte bloesem in ons leven.
Maar is daar alles mee gezegd? Nee, want de magnolia vertelt ook een ander verhaal, dat van de bladeren in de zomer en de herfst. En die zijn vaak nog meer de moeite waard.
Zo gaat het ook met mensen. Ik hoef maar te denken aan mijn achterbuurvrouw die laatst 90 jaar werd. Ze verloor haar man, ze mocht niet meer fietsen, ze kon niet meer tennissen, ze leek te verpieteren.
Maar in de late herfst van haar leven aanvaardde ze de rollator, sloot ze nieuwe vriendschappen in het dorp en ontdekte opnieuw de vreugde van het zingen in het kerkkoor.
Ze is opgebloeid als nooit tevoren en bezig aan haar vierde jeugd. Toen ik haar toesprak bij haar verjaardag, heb ik haar bedankt. Want zij laat zien dat een mens op hoge leeftijd nieuwe betekenis aan het leven kan geven.
