Wat kunnen we verwachten?
‘De opzet is dezelfde als in voorgaande jaren: wij reizen mee met een bestaande groepsreis van mensen tussen de zestig en tachtig jaar oud. Degenen die zich hebben opgegeven, horen pas achteraf dat er een televisieploeg meegaat. Zij kunnen dan bepalen of zij mee willen of toch van reis willen veranderen.’
‘Toen we hieraan begonnen had ik verwacht dat veel mensen geen zin zouden hebben in de aanwezigheid van camera’s. Maar blijkbaar vinden de meesten het niet erg. Het programma is inmiddels natuurlijk bekend en men weet wat hen te wachten staat. We maken niemand belachelijk en er worden geen rare geintjes uitgehaald.’
Waar gaat de reis heen?
‘We beginnen dit seizoen in Zarautz, een vissersdorp aan de Spaanse kust. De camping ligt hoog op de rotsen en heeft een prachtig uitzicht op de zee en het strand. Tijdens de gezamenlijke excursie gaan we met de kampeerders naar de Baskische hoofdstad Bilbao, met het populaire Guggenheim Museum. We beginnen dus in Spanje, maar de hoofdmoot van de reis is Portugal. We reizen de westkust af tot onderaan bij de Algarve.’
‘De eerste plaats die we in Portugal aandoen is Porto, waar een portproeverij natuurlijk niet overgeslagen kan worden. We gaan langs een aantal badplaatsen, maar reizen ook een stuk het binnenland in. Ik vind dat persoonlijk altijd mooier dan de kust. We bezoeken onder andere Évora, een stad ter hoogte van Lissabon. Ik was daar 25 jaar geleden al eens geweest en heb heel mooie herinneringen aan die plek.’
‘En Lissabon zelf kunnen we natuurlijk niet overslaan. De sfeer die daar hangt is geweldig. Allemaal smalle straatjes en schattige binnenpleintjes. En de trams door die heuvelachtige stad, haast een San Francisco-achtig uitstraling: erg gezellig. Uiteindelijk reizen we naar Albufeira, de “finish” van de reis.’
Wat is de charme van het programma?
‘Ik denk dat het de rust is die mensen aantrekt om te kijken. Er heerst tegenwoordig zo veel hectiek en narigheid, en televisieprogramma’s moeten steeds sneller zijn. Ik denk dus dat er juist behoefte is aan rust, pret, plezier en optimisme.’
‘Er gebeurt natuurlijk niet zo veel in het programma: er zijn geen gigantische gebeurtenissen en de afleveringen eindigen niet met cliffhangers. Het is juist een beetje kneuterig. Maar blijkbaar vinden mensen dat wel fijn. Het is een typisch vakantieprogramma: op een zomeravond onderuitgezakt rustgevende televisie kijken.’
Wat houdt het voor jou interessant?
‘Het programma is driedelig qua inhoud. In de eerste plaats is het een reisprogramma. Je ziet prachtige beelden van de omgeving en er worden veel excursies gedaan. Ten tweede neem je deel aan het groepsproces: hoe werkt zo’n groepsvakantie en wat is de dynamiek? En ten derde leer je mensen persoonlijk kennen.’
‘Dat laatste is wat het voor mij leuk houdt. Ik ben ontzettend nieuwsgierig naar mensen en zeker naar mensen die wat ouder zijn: zij hebben een vol leven geleefd en vaak een interessant verhaal te vertellen. Het zijn reislustige optimisten die het onderste uit de kan willen halen. Omdat we vijf weken met ze op stap zijn, leer je ze natuurlijk heel goed kennen.’
‘Bij mijn andere programma (Tijd voor MAX, red.) zit ik met mensen aan tafel met wie ik binnen tien minuten een gesprek moet voeren. Die gesprekken zijn een wereld van verschil met de gesprekken die we in We zijn er bijna! hebben. Je bent vijf weken lang, van ’s ochtends vroeg tot ’s avonds laat, met elkaar op pad. In het begin is het natuurlijk een beetje de-kat-uit-de-boom-kijken. Maar mensen gaan zich steeds veiliger voelen en worden steeds opener. Dat is heel erg leuk om te zien.’
Hoogtepunt door de jaren heen?
‘Het meest “dramatische” wat er ooit is gebeurd is, geloof ik, dat iemand een bak kwark in iemands gezicht gooide. Je vindt plezier in de kleinste dingen, en voor mij zijn dat de mensen. Ik heb altijd heel erg veel bewondering gehad voor de kampeerders die alleen meegingen met zo’n groepsreis.’
‘Zo zijn er dit jaar twee mannen mee die beide een jaar geleden hun vrouw hebben verloren. Ik vind het dan zo dapper dat je toch besluit eropuit te trekken. Ik herinner me van het eerste seizoen nog een vrouw die alleen meeging. Zij heeft in haar eentje gewoon dat hele parcours van 5000 kilometer afgelegd in een camper. Echt bewonderenswaardig!’
‘Dat houdt het programma voor mij leuk. Dus ermee stoppen zit er wat mij betreft nog niet in.’
