KRO Magazine koos acht van zijn markantste films en rollen.
1. Nathalie Granger (1972)
Gérard Depardieu was een lastige puber die zich afzette tegen elke vorm van autoriteit. Hij weigerde naar school te gaan en verdiende vanaf zijn dertiende de kost als juwelendief en mannelijke prostituee. De eigenaar van een sekstheater stuurde hem naar de acteerschool. Dit leverde hem zijn eerste rollen op, zoals in het experimenteledrama Nathalie Granger van schrijfster Marguerite Duras, over de driehoeksrelatie tussen twee vrouwen en Depardieu.
2. Les valseuses (1974)
Op 26-jarige leeftijd brak Depardieu in Frankrijk door bij het grote publiek met zijn hoofdrol in de komedie Les valseuses van regisseur Bertrand Blier. De roadmovie vertelt over twee sociopaten die rovend door het land reizen en in een stomende driehoeksrelatie belanden. De film was met meer dan vijf miljoen bezoekers een grote hit in Frankrijk; in de Verenigde Staten waren de meningen over de seksuele odyssee van de kruimelcriminelen gemengder.
3. Le dernier métro (1980)
Depardieu speelde zichzelf internationaal in de kijker met zijn rol in dit ijzersterke oorlogsdrama van François Truffaut, waarin hij te zien was naast icoon Catherine Deneuve. Wéér een driehoeksverhouding, ditmaal tussen een rebelse acteur (Depardieu), een Joodse mecenas die tijdens de nazibezetting ondergedoken zit, en zijn vrouw (Deneuve). De titel van de film, die werd genomineerd voor een Oscar, verwijst naar de laatste trein die Parijzenaren in de oorlog moesten nemen vanwege de avondklok.
4. Cyrano de Bergerac (1990)
Het jaar 1990 betekende de grote internationale doorbraak voor Depardieu, dankzij zijn Engelstalige debuut Green card (zie hieronder) én de Oscarnominatie die hij kreeg voor zijn rol in de Franse tragikomedie Cyrano de Bergerac – iets wat maar zeer zelden gebeurt bij niet-Engelstalige rollen. De acteur schittert in deze bewerking van het toneelstuk van Edmond Rostand als Parijse dichter en schelm met een extreem lange neus, die hopeloos verliefd wordt op de bloedmooie Roxane. Depardieu won een kast vol prijzen voor zijn rol, waaronder het beeldje voor beste acteur op het Festival van Cannes. Ook commercieel legde de film Depardieu geen windeieren: hij kreeg een derde van de opbrengst.
5. Green card (1990)
Na zijn zware Dead Poets Society had regisseur Peter Weir zin in luchtiger kost. Hij koos voor de lieve romantische komedie Green card, waarin Franse immigrant Depardieu voor een verblijfsvergunning een nephuwelijk aangaat met milieuactiviste Andie MacDowell (die dankzij de neprelatie een enorm appartement met een kas kan huren). Zullen ze écht gevoelens voor elkaar gaan koesteren? De eerste Engelstalige rol van Depardieu was in 1990 geen grote hit, maar geldt inmiddels wel als een van de genreklassiekers van de jaren 90.
6. Astérix et Obelix (1999-2012)
De nieuwste generatie filmkijkers zal Depardieu vooral kennen van zijn rol als de Gallische dommekracht Obelix in de vier succesvolle Astérix et Obelix-films, gebaseerd op de strips van schrijver Goscinny en tekenaar Uderzo. Artistiek gezien viel er weinig eer aan de reeks te behalen, maar Depardieu had naar eigen zeggen elke keer veel schik in het spelen van de rol. Bovendien kreeg hij voor elke film 1,5 miljoen euro.
7. Life of Pi (2012)
In Oscarwinnaar Life of Pi, over een jongen die schipbreuk lijdt en in een sloep tweehonderd dagen op zee overleeft, had Depardieu een memorabele bijrol als kok. De acteur werkte de afgelopen vijftien jaar in hoog tempo door en speelde bijrollen in tientallen Franse en Engelstalige films. De kwaliteit van de producties varieerde flink. Op privégebied ging het in deze periode slecht met de acteur. Zijn lange relatie met actrice Carole Bouquet liep stuk en zijn zoon Guillaume overleed aan de complicaties van een operatie na een motorongeluk.
8. Welcome to New York (2014)
In Frankrijk wordt Depardieu – inmiddels 67 – nog steeds op handen gedragen. Maar in het buitenland haalt de acteur de laatste jaren vooral de kranten dankzij vreemde acties. Depardieu urineerde in het gangpad van een vliegtuig, werd meerdere malen gepakt terwijl hij dronken achter het stuur zat, en hij besloot in 2013 om Russisch staatsburger te worden om belastingtechnische redenen. Zijn laatste grote film was Welcome to New York, een drama van regisseur Abel Ferrara, gebaseerd op de rel rond bankenbaas Dominique Strauss-Kahn.
